...po šesti letech...
Dnes jsem se přihlásila na stránky Filíska-hanýska. Tak dlouho jsem to neudělala. Šest let jsem sem nic nevložila a myslela jsem si, že už to tak i zůstane. Vlastně byl tento blog pro mě jistou terapií. Chvilka, kdy si sednu k počítači a píšu a píšu a všechny strachy, bolesti, černé stíny prostě vložím sem. Pamatuji si, jak se mi vždy ulevilo, jak jsem se cítila uvolněná, klidná, vyrovnaná. Šest dlouhých let...
Dnes jsem se začetla do příspěvků, do rubriky "diskuze", kde jsou postřehy a střípky, perličky, které jsme prožili. Chvilkami jsem se dojímala, chvilkami jsem si říkala, ještě že už je to za námi. Při náhodném pročítání příspěvků mi najednou pípla na telefonu SMS. Psal mi Filda. Už to není dítě, už je to dospělý mladý muž, už není na základní škole, vlastně, už ani není pořád doma. Teď je na internátu, vyletěl z hnízda a já jej musela nechat letět i když to sebevíc bolelo a i když jsem se šíleně bála.
Oba jsme ušli velký kus cesty! Filip dokončil základní školu, a bylo potřeba vymyslet, co dál. Asi jsem byla pro mnoho lidí doslova umíněná jako koza. Asi jsem byla urputná, zaseknutá, ale já prostě věděla, že jej musím z toho teploučkého hnízda vytlačit do světa. A i když jsem se pořád ujišťovala, že pokud to nepůjde, tak se prostě vrátí a já jej schovám pod křídla, ve skrytu duše jsem věděla, že to zvládneme oba! S pomocí SPC, s pomocí rodičů, kteří již měli některé střední školy vyzkoušené jsem začala hledat. Vyptávat se, zjišťovat možnosti. Objížděli jsme školy ve dnech otevřených dveří, hledali tu nejlepší. A i když to nejdřív vypadalo, že se ta pohádka rozplyne dřív, než začne, tak nakonec jsme ji našli.
SŠ, ZŠ a MŠ pro sluchově postižené v Olomouci byla tou nejlepší volbou. Fantastická spolupráce, komunikace, možnost pozvolné aklimatizace. Úžasný kolektiv pedagogů, super banda vrstevníků. Filda se vymanil z maminkovské náruče, je z něj velký mladý muž, který jezdí na střední školu na internát, na víkendy je s námi doma. Jsme vlastně v polovině té pohádky, protože má za sebou druhý rok, a ještě dva nás čekají. (studium bylo možné rozvolnit ze dvou let na čtyři). Co bude dál? Upřímně? Nevím! Ale teď je mi to jedno! Je šťastný, má kamarády, prožívá s nimi úžasné dobrodružství, zážitky. Ve škole si jej chválí, je nekonfliktní, pracovitý. Naučil se o sebe sám, v rámci možností, postarat, vybalit a sbalit věci, vyřídit vzkazy.
Ano, nikdy se nenaučil psát, číst, počítat, ale našli jsme si vlastní formu komunikace prostřednictvím obrázků v SMS. Například obrázek auta a domečku je otázka, kdy jede domů. Já mu pošlu knihy-postel-kuchaře-postel-zedníka-auto a on ví, že se ještě dvakrát vyspí. Pro klid a jistotu mu to stačí. Pokud je něco hodně složitého, pošle hlasovou zprávu. Odpovědí je mu opět hlasová zpráva. Našel si svůj komunikační kanál. Uvědomuji si, že pro běžný život je to velmi málo, ale pro nás je to v nynějším okamžiku nejlepším řešením.
Tento blok si nikdy nepřečte a asi by mu ani nerozuměl. Důležité ale je, že jsme to přežili my! Zvládli jsme jej připravit pro život, dokázali jsme najít ty nejlepší osůbky, které nám s tím pomáhají. A co bude dál? Zvládneme to....teď už to vím!